"Сіні аксаміт" - гісторыя пра дэманаў, схаваных ў душы кожнага

Крымінальны трылер «Сіні аксаміт» атрымаў 17 узнагарод на розных міжнародных кінафестывалях, але нават у нашы дні выклікае ў душах ханжаску настроеных гледачоў-пурытан абурэньне і праведную лютасць. Прычынамі такога ўспрымання кінастужкі з'яўляюцца сюжэтныя перыпетыі. А апавяданне карціны пачынаецца з таго, што галоўны герой, малады чалавек Джэфры Бомонт, вяртаецца ў свой родны, на першы погляд, рэспектабельны і благообразный гарадок Лэмбертон. Справа ў тым, што яго бацька трапляе ў бальніцу пасля вострага прыступу незразумелай хваробы, і да гэтага часу доктара не ўсталявалі пэўны дыягназ. У жаданні развеяцца ад змрочных думак галоўны герой адпраўляецца на шпацыр па пустых ўскраінах і нечакана знаходзіць сапраўднае чалавечае вуха. Малады чалавек спяшаецца паведаміць аб жахлівай знаходцы мясцоваму паліцыянту Ўільямсу і знаёміцца ​​з яго дачкой Сэндзі, якая праявіла не абы якое цікаўнасць да яго выпадковаму адкрыцця. Маладыя людзі падчас гутаркі высвятляюць, што, магчыма, да гэтаму здарэнню мае дачыненне мясцовая красуня, спявачка кабарэ Дораці, чый каронны нумар, песня «Сіні аксаміт», зводзіць з розуму з розуму ўсіх мужчын у акрузе. Джэфры, кіраваны юнацкі максімалізм, ня ўстояў супроць спакусы правесці самастойнае расследаванне і выявіць усю паднаготную жыцця фатальнай спакусніцы. Так ён сутыкнецца з падонкам Фрэнкам Бутам з садамазахісцкія схільнасцямі, выпрабуе Разбэшчвальны ўплыў заганнай запал да Дораці, пакрыўдзіць закаханую ў яго Сэндзі.

Рэвэранс у бок маэстра Альфрэда Хічкока

Стваральнік кінастужкі Дэвід Лінч пры здымках фільма «Сіні аксаміт» спрабаваў строга вынікаць вызначаным традыцыям жанру «чорнага фільма», псіхалагічнага трылера і саспенса, ды і выверанае развіццё сюжэтнай лініі мімаволі адсылае гледача да твораў Альфрэда Хічкока. Пры гэтым Лінч смела ўводзіць рысы жорсткай меладрамы, прымушаючы галоўнага героя зрабіць непасільны, пакутлівы выбар паміж няўмольным цягай да сэксапільнай жанчыне-загадку і адносінамі з мілай, але звычайнай дзяўчынай. Чаго граху таіць, любы чалавек не ў сілах пераадолець невытлумачальную цягу да пачуцця небяспекі, усяму загадкаваму, вострых адчуванняў, бо менавіта гэта дазваляе, хай і на кароткі час, унесці разнастайнасць у шэрую стомную штодзённасць.
Як праўдзівы майстэрскі стылізатараў Лінч ўшчыльную набліжаецца да хваленай эстэтыцы постмадэрнізму, нібы выварочваючы навыварат спецыфічныя жанравыя каноны, іроніі над уласным напускной эстэтыкай рэчаіснасці, і ў гэтым яму дапамагае заслону з сіняга аксаміту.

«Сіні аксаміт» - прабацька «Твін Пікс»

Па маім сціплым меркаванні, «Сіні аксаміт» - фільм, створаны з нейкім маніякальным натхненнем, але, на жаль, увесь яго дэманічных-містычны арэол па ходзе дзеяння рассейваецца як ранішні туман. Хаця чаму здзіўляцца, бо вера ў містычны крыніца зла не вельмі патрэбна, чалавек сам цалкам здольны на ўсялякае зло. Варта толькі задумацца: кінастужка «Сіні аксаміт» 1986 выпуску па аднадушным рашэнні знакамітых кінакрытыкаў стала сапраўдным прабацькам культавага містычнага серыяла «Твін Пікс».